1Sm 27 - jak Dawid został sługą Filistynów

Kolejny kontrowersyjny epizod z życia Dawida. Zapraszam.

1 Dawid rozważał w swym sercu: Mogę wpaść któregoś dnia w ręce Saula. Lepiej będzie dla mnie, gdy się schronię do ziemi Filistynów. Wtedy Saul zaprzestanie ścigania mnie po całym kraju izraelskim, i w ten sposób ujdę z jego rąk.

A więc widzimy, że Dawid w zapewnienia Saula nie uwierzył - i słusznie.

2 Powstał więc Dawid i wraz z sześciuset ludźmi, którzy mu towarzyszyli, udał się do Akisza, syna Maoka, króla Gat.

Jest to ten sam król, u którego już niegdyś był, jednak wystraszył się wówczas swojej sławy i zaczął udawać szalonego. Była o tym mowa w 1Sm 21,11. Nie zostało wtedy jednak dopowiedziane, iż owa kraina była krainą Filistynów - co może wzbudzać spore kontrowersje, zwłaszcza że za chwilę dowiemy się, iż Dawid stał się sługą Akisza. Czyż nie można by w takim razie nazwać go zdrajcą swojego narodu?

3 Dawid przebywał przy Akiszu ze swymi ludźmi oraz ich rodzinami: Dawid z dwiema żonami, Achinoam z Jizreel i Abigail, [dawną] żoną Nabala z Karmelu. 4 Kiedy doniesiono Saulowi, że Dawid schronił się w Gat, przestał go ścigać. 

5 Dawid poprosił Akisza: «Jeżeli darzysz mnie życzliwością, wyznacz mi miejsce w jednym z miast kraju, abym się tam osiedlił. Na cóż bowiem sługa twój będzie pozostawał przy tobie w stolicy królestwa?» 6 Akisz więc oddał mu w tym dniu Siklag. Dlatego właśnie Siklag należy do królów judzkich aż do dnia dzisiejszego.

Jak zawsze w takich sytuacjach ciekaw jestem, ile czasu minęło od opisywanych wydarzeń do spisania księgi. No ale raczej trudno byłoby tego dociec.

W ogóle cała sytuacja wydaje się dość niezwykła - przecież Dawid, jak było wcześniej wspominane, miał przy sobie jakieś kilkaset osób. Tymczasem filistyński król, a więc poniekąd nieprzyjaciel, oddaje mu całą jedną miejscowość, aby mógł się tam Dawid osiedlić, i to w dodatku oddaje mu ją zupełnie na własność (co wynika z ostatniego zdania, że Skilag należało jeszcze później do królów judzkich).

7 Okres czasu, który spędził Dawid w kraju filistyńskim, wynosił rok i cztery miesiące. 

8 Dawid i jego ludzie wdzierali się do Geszurytów, Girzytów i Amalekitów; zamieszkiwali oni ten kraj od Telam w stronę Szur, aż do ziemi egipskiej. 

9 Dawid uderzając na jakąś krainę, nie pozostawiał przy życiu ani mężczyzny, ani kobiety, zabierał trzodę, bydło, osły, wielbłądy, odzież, a potem dopiero wracał do Akisza. 10 Akisz mówił: «Gdzie byliście dzisiaj na wyprawie wojennej?» Dawid mówił: «W Negebie judzkim. W Negebie jerachmeelickim. W Negebie kenickim». 11 Dawid nie zostawiał przy życiu ani mężczyzny, ani kobiety, aby ich przyprowadzić do Gat. Twierdził: «Aby nie wydali nas i nie mówili: Dawid w ten sposób postępował, tak łupił nas przez cały czas pobytu w kraju filistyńskim». 12 Akisz wierzył Dawidowi, mówiąc: «Został znienawidzony przez swych rodaków; pozostanie więc moim sługą na zawsze».

Dość szokująca historia. Dlaczego Dawid uznał za konieczne wycinanie w pień wszystkich? Sensowne wyjaśnienia widzę tylko dwa: po pierwsze, możliwe, że skala okrucieństw, jakich się ludzie Dawida dopuszczali, przekraczała jakąś normę ówczesnej przyzwoitości. Po drugie zaś: możliwe, że Dawid miał z Akiszem zawartą jakąś umowę, iż wszystkie łupy będzie oddawał jemu. A więc w przypadku gdyby Dawid brał dla siebie zbyt wiele, mógłby chcieć ukryć tą prawdę.

Nie wiemy jak było, niezależnie jednak od interpretacji, historia z dzisiejszego rozdziału nie stawia nam Dawida w pozytywnym świetle.