1Sm 22 - Saul w pień wycina miasto i kapłanów Jahwe

Jak już to w tytule zostało napomknięte, Saul w swym gniewie zapędza się coraz bardziej. Ma jakieś schizy, że niby Dawid zastawia na niego zasadzki, oskarża swych podwładnych o spisek, a na koniec zabija masę niewinnych ludzi. Zapraszam.

1 Dawid uciekł stamtąd i schronił się w jaskini Adullam.

Stamtąd, tzn. od króla Akisza, przed którym udawał on wariata.

Kiedy dowiedzieli się o tym jego bracia i cała rodzina jego ojca, udali się do niego. 2 Zgromadzili się też wokół niego wszelkiego rodzaju uciśnieni i ci, którzy ścigani byli przez wierzycieli, i ci, którym było ciężko na duszy, a on stał się dla nich przywódcą. Tak przyłączyło się do niego około czterystu ludzi.

Dość lakoniczny jest ten fragment, w końcu zebranie czterystu ludzi to nie lada wyzwanie. Ciekawe jest też to, że pierwszymi, którzy się do niego udali, była jego rodzina - mimo iż bracia swego czasu wypominali mu pychę i nim trochę pogardzali. W sumie skoro napisane mamy, że chodzi o całą rodzinę, wskazuje nam to najwyraźniej, że byli oni prześladowani przez Saula. W przeciwnym wypadku raczej trudno sobie wyobrazić, aby tak sami z siebie chcieli wyprowadzić się ze swoich domów i zacząć mieszkać w jaskiniach.

3 Stąd udał się Dawid do Mispe moabskiego i zapytał króla Moabu: «Czy ojciec i matka moja nie mogliby przebywać u was do czasu, aż się wyjaśni, co zechce Bóg ze mną uczynić?» 4 Sprowadził ich przed króla moabskiego i zamieszkali przy nim przez cały czas pobytu Dawida w miejscu niedostępnym.

To pytanie również pokazuje nam, że rodzina Dawida nie mogła żyć w spokoju pod panowaniem Saula.

5 A prorok Gad doradzał Dawidowi: «Nie pozostawaj w tym miejscu niedostępnym, lecz udaj się do ziemi judzkiej!» Dawid więc poszedł i przybył do lasu Cheret.

6 Tymczasem Saul posłyszał, że wykryto Dawida razem z towarzyszącymi mu ludźmi. Saul siedział wtedy w Gibea pod tamaryszkiem na wzgórzu z dzidą w ręku, a otaczali go jego słudzy.

Tamaryszek to takie drzewo, ma takie różowe kwiatki jak kwitnie.

7 Rzekł Saul do sług swoich, którzy go otaczali: «Słuchajcie, Beniaminici! Czy syn Jessego da wam wszystkim pola i winnice, czy ustanowi was tysiącznikami i setnikami, 8 dlatego że sprzysięgliście się przeciwko mnie? Nikt mnie nie ostrzegł, gdy syn mój zawierał przymierze z synem Jessego, nikt nie okazywał mi współczucia ani nie przestrzegał, gdy mój syn wystawił przeciw mnie mojego poddanego, aby na mnie zastawiał zasadzki, jak się to obecnie dzieje».

Saul nie ma się kogo czepić, więc się czepia swoich sług. Oczywiście nikt się przeciw niemu nie zmówił, po prostu twierdzi, że powinni oni mu wcześniej donieść o Dawidzie... choć w sumie trudno powiedzieć, co dokładnie. Bo tych rzekomych zasadzek to nikt na oczy raczej nie widział i raczej nie dojrzy.

W sumie to ja się nie dziwię, że przez niektórych opętanie Saula przez demony interpretowane jest jako zwykła choroba psychiczna - no bo na chorobę psychiczną to w zasadzie wygląda, tak objawowo patrząc. Co jednak nie zmienia faktu, iż choroba z opętaniem mogą jak najbardziej iść w parze, a Biblia jednak mówiła wyraźnie o złym duchu (1Sm 16,14).

9 Na to odrzekł Doeg Edomita, przełożony sług Saula: «Widziałem syna Jessego, gdy przybył do Achimeleka, syna Achituba: 10 ten zaś radził się Pana o niego, obdarzył go żywnością, dał mu też miecz Filistyna Goliata».

Już się zastanawiałem, czy Doeg Edomita nie jest pierwszym w Biblii kapusiem. Ale jednak jak tak sobie myślę, to pierwszym kapusiem w Biblii był Adam, gdy powiedział, że to Ewa mu dała owoc - tak więc historia donosicielstwa jest jednak dłuższa.

11 Wtedy Saul kazał wezwać kapłana Achimeleka, syna Achituba, z całym rodem jego ojca, to jest kapłanów z Nob: wszyscy oni przybyli do króla. 12 I rzekł Saul: «Słuchaj no synu Achituba!»

Ten Saul to dopiero miał odzywki...

Odpowiedział: «Jestem, Pani mój». 13 Spytał się go Saul: «Czemu spiskujecie przeciwko mnie, ty i syn Jessego? Dałeś mu przecież chleb i miecz, radziłeś się Boga o niego po to, by mógł powstać przeciw mnie i zastawiać zasadzki, jak się to dzieje obecnie».

No i znowu schizuje z tymi zasadzkami...

14 Achimelek dał królowi taką odpowiedź: «Któż spośród sług twoich jest tak wierny jak Dawid, zięć królewski, który stoi na czele twojej straży przybocznej i poważany jest w twym domu? 15 Czy to dziś dopiero zacząłem radzić się Boga w jego sprawie? Dalekie to ode mnie! Niech król nie posądza o nic takiego swojego sługi ani całego rodu jego ojca, gdyż sługa twój nie miał o tym najmniejszego pojęcia!» 16 Król jednak zawyrokował: «Musisz umrzeć, Achimeleku, wraz z całym rodem twego ojca». 17 I dał rozkaz ludziom ze straży przybocznej, którzy go otaczali: «Otoczcie i zabijcie kapłanów Pańskich, wspomagali bowiem Dawida, a choć wiedzieli, że uciekł, nie powiadomili mnie».

O ucieczce nic oczywiście nie wiedzieli, bo Dawid coś im tam naściemniał o jakiejś królewskiej misji.

Jednakże słudzy królewscy nie chcieli podnieść ręki na kapłanów Pańskich. 18 Król zwrócił się więc do Doega: «Przystąp ty i powal kapłanów».

Przystąpił Doeg Edomita i powalił kapłanów, zadając śmierć w tym dniu osiemdziesięciu pięciu mężom noszącym lniany efod.

No jeśli nie pierwszy w Biblii kapuś, to może pierwszy w Biblii zabójca kapłanów? Hm, no w sumie też nie do końca, bo pierwszych kapłanów Bóg zabił sam osobiście, jak zlekceważyli Jego przepisy...

A tak na serio: widzimy, że coraz większa masakra się wyczynia z tym Saulem. Pytanie, ilu ludzi jeszcze będzie musiało zginąć, zanim władzę przejmie Dawid?

19 Uderzył też [Saul] ostrzem miecza na miasto kapłańskie Nob: [pozabijał] ostrzem miecza mężczyzn i kobiety, dzieci i niemowlęta, woły, osły i owce.

No właśnie... sporo ludzi niestety...

20 Uszedł cało jeden tylko syn Achimeleka, syna Achituba, imieniem Abiatar, który schronił się u Dawida. 21 Abiatar zawiadomił Dawida, że Saul wymordował kapłanów Pańskich. 22 Dawid powiedział wtedy do Abiatara: «Wiedziałem to już wtedy, gdy był tam Doeg Edomita, że z pewnością doniesie o tym Saulowi. To ja stałem się winien [zagłady] wszystkich osób z rodu twego ojca. 23 Pozostań przy mnie bez obawy; ten, kto czyha na moje życie, czyha też na twoje, bo jesteś u mnie osobą strzeżoną».

"Bez obawy" - te słowa brzmią dość absurdalnie w niniejszej sytuacji, w końcu dzieją się rzeczy straszne, Abiatar stracił wszystkich swoich bliskich itd... Aczkolwiek możliwe, że jednak wcale one tak absurdalne nie były, lecz wypływały z wiary Dawida, iż Bóg go z wszelkich przeciwności wyciągnie. Czy faktycznie tak będzie? Dowiemy się z kolejnych rozdziałów.