1Sm 18 - ile napletków warta jest kobieta?

Dziś rozdział ciekawy: Saul zaczyna nienawidzić Dawida i stawiać na niego różnorakie pułapki. Jedną z nich ma być córka, którą zamierza Dawidowi dać za żonę w zamian za nietypową zapłatę. Oprócz tego spróbujemy też odpowiedzieć na pytanie, czy to możliwe, że Dawid był gejem. Zapraszam.

1 Kiedy właśnie przestał przemawiać do Saula, dusza Jonatana przylgnęła całkowicie do duszy Dawida. Pokochał go Jonatan tak jak samego siebie. 2 Od tego również dnia Saul zabrał go do siebie i nie pozwolił mu już wrócić do domu ojcowskiego.

Ten fragment już częściowo omówiony był w poprzednim rozdziale - jest to czas wkrótce po zwycięstwie nad Goliatem, prawdopodobnie jeszcze ten sam dzień.

3 Jonatan zaś zawarł z Dawidem związek przyjaźni, umiłował go bowiem jak samego siebie. 4 Jonatan zdjął płaszcz, który miał na sobie, i oddał go Dawidowi, jak i resztę swojego stroju - aż do swego miecza, łuku i pasa.

Niektórzy w historii Dawida i Jonatana dopatrują się miłości homoseksualnej. Sprawdźmy więc może, czy faktycznie znajdziemy w Biblii coś, co jednoznacznie wskaże nam na erotyczny wydźwięk tej relacji. Póki co widzimy oddanie płaszcza, miecza, łuku i pasa. Prawdopodobnie oddane zostało coś jeszcze, bo mowa jest o "reszcie stroju", ale raczej nie chodzi tutaj o pełną garderobę, bo nie pisano by wówczas "do miecza, łuku i pasa" - skoro więc skończyło się na tym, to raczej bielizny ze sobą nie wymieniali i mowa była o stroju wyjściowym.

Spójrzmy na kontekst. Kim jest Jonatan, a kim Dawid? Jonatan jest synem króla, a Dawid zwykłym pasterzem - przepaść majątkowa między nimi jest kolosalna. Czy gdyby ktoś bogaty współcześnie zaprzyjaźnił się z kimś ubogim, kto chodzi w starych łachmanach, byłoby coś w tym zdrożnego, gdyby mu oddał swój garnitur, portfel i krawat? Czy tkwi w tym jakiś erotyzm? Ja żadnego nie widzę.

5 A Dawid wyprawiał się i wiodło mu się dobrze, dokądkolwiek go Saul posyłał. Saul więc ustanowił go dowódcą wojska. [Dawid] był lubiany nie tylko przez cały naród, ale też przez dworzan Saula.

Znowu widzimy duży przeskok czasowy - wyprawy Dawida musiały mieć miejsce w okresie paru miesięcy lub lat.

6 Gdy przybyli oni i wracał Dawid po zabiciu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast wyszły ze śpiewem i tańcami naprzeciw króla Saula, przy wtórze bębnów, okrzyków i cymbałów.7 I zaśpiewały kobiety wśród grania i tańców: 

«Pobił Saul tysiące,
a Dawid dziesiątki tysięcy». 

8 A Saul bardzo się rozgniewał, bo nie podobały mu się te słowa. Mówił: «Dawidowi przyznały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brak mu tylko królowania». 9 I od tego dnia patrzył Saul na Dawida zazdrosnym okiem.

Kolejny kłopotliwy fragment. "Po zabiciu Filistyna" najwyraźniej wskazuje na walkę z Goliatem (załóżmy na razie, że nie było innej znamiennej walki Dawida z Filistynem). Skoro tak, to mowa jest tu o dniach, góra tygodniach po owej walce.

Problem tkwi w tym, że w 1Sm 16,21 mamy stwierdzenie, iż Saul bardzo pokochał Dawida, a tutaj jest znowu mowa, że zaczął patrzeć na Dawida zazdrosnym okiem. Gdy do tego dodamy jeszcze wnioski z rozdziału poprzedniego, rysowałby się nam dość nieprawdopodobny scenariusz. Otóż wyglądałoby na to, że Saul najpierw pokochał Dawida, ale dopiero po walce z Goliatem dowiedział się, kto jest jego ojcem, i wziął go do siebie na stałe. Wiemy też, że Dawid stał się giermkiem Saula, co musiało mieć miejsce również po walce z Goliatem. Niemniej niedługo po tej samej walce Saul zaczyna też Dawidowi zazdrościć i wręcz, jak się wkrótce dowiemy, chce go zabić.

Jeśli przypomnimy sobie, że Saul jest dręczony przez złego ducha, to może i można dopuścić u niego takie dziwne wahania nastrojów. Niemniej bardziej prawdopodobne wydaje się, że opis z dzisiejszego rozdziału mówi o powrocie z walki z jakimś zupełnie innym Filistynem, na długo po historii z Goliatem. Nota bene skoro Dawid tak często jeździł na wyprawy wojenne, to zapewne z wieloma Filistynami musiał tam też walczyć.

10 A oto nazajutrz duch, zesłany przez Boga, opanował Saula, który popadł w szał wewnątrz swojego domu. Dawid tymczasem grał na cytrze, tak jak każdego dnia. Saul trzymał w ręku dzidę. 11 I rzucił Saul dzidą, bo myślał: «Przybiję Dawida do ściany». Lecz Dawid dwukrotnie tego uniknął. 12 Saul bardzo się bał Dawida: bo Pan był z nim, a od Saula odstąpił. 13 I dlatego Saul odsunął go od siebie, a ustanowił wodzem nad tysiącem żołnierzy: i tak odbywał wyprawy na oczach ludu.

Znowu widzimy, że jednak musiało sporo czasu minąć od ich pierwszego poznania i "pokochania".

14 Dawid we wszystkich przedsięwzięciach miał powodzenie: Pan był z nim. 15 Saul widząc, że mu się dobrze powodzi, drżał przed nim. 16 Przeciwnie, cały Izrael i Juda miłowali Dawida, wyprawiał się bowiem i powracał na ich oczach.

Dziś się ludzie fascynują kopaniem piłki, a niegdyś fascynowali się wyprawami wojennymi. W sumie mechanizm ten sam: "żeby nasi wygrali".

17 Saul rzekł do Dawida: «Oto najstarsza moja córka, Merab. Oddam ci ją za żonę, ale bądź dla mnie dzielnym wojownikiem i prowadź walki Pańskie». Saul bowiem mówił sobie: «Jeżeli ja go nie dosięgnąłem, niech go dosięgnie ręka Filistynów».

W sumie Dawid te walki prowadził już wcześniej, niemniej widocznie Saul chciał mieć pewność, że Dawidowi się nie znudzi.

18 Dawid odpowiedział na to Saulowi: «Kimże ja jestem i czym jest ród mego ojca w Izraelu, abym mógł być zięciem królewskim?» 19 Gdy jednak zbliżała się chwila oddania Merab, córki Saula, Dawidowi, oddano ją za żonę Adrielowi z Mecholi. 20 Ale Mikal, córka Saula, pokochała Dawida. Doniesiono o tym Saulowi. Sprawa ta wydała mu się dobrą. 21 Saul bowiem mówił sobie: «Oddam mu ją, aby była dla niego sidłem: niech będzie nad nim ręka Filistynów». Oświadczył więc Saul Dawidowi po raz drugi: «Dziś możesz się stać moim zięciem». 22 Sługom zaś Saul polecił: «Porozmawiajcie potajemnie z Dawidem i donieście mu: Król jest dla ciebie życzliwy, słudzy jego cię kochają. Zostań więc zięciem króla!»

"Donieście" za bardzo tu nie pasuje, bardziej chodzi o przekonanie go.

23 Słudzy powtórzyli Dawidowi słowa Saula, on zaś odrzekł: «Czy wam wydaje się rzeczą błahą być zięciem króla?» Ja jestem przecież człowiekiem biednym i mało znaczącym.

Tłumacze BT najwidoczniej pomylili się tu w stawianiu cudzysłowów - Dawid wypowiada dwa zdania.

24 I słudzy zawiadomili Saula, mówiąc: «Tak się wyraził Dawid». 25 Saul odrzekł: «Powiedzcie Dawidowi, że król nie żąda innej zapłaty, jak stu napletków Filistynów, aby pomścić się na wrogach królewskich». Saul liczył na to, że Dawid dostanie się w ręce Filistynów. 26 Gdy słudzy zawiadomili o tym Dawida, wydało mu się dobrym to, że może zostać zięciem króla.

Sytuacja dość zabawna, i to z dwóch względów. Pierwszy to rzecz jasna sama przyjęta przez Saula forma "zapłaty". Natomiast druga rzecz, którą tu widać, to pewien paradoks: kiedy człowiekowi daje się coś za darmo, wówczas mniej to ceni, niż gdy da się mu wcześniej do zrobienia jakieś wymagające zadanie. Za darmo Dawid żony nie chciał, a za sto napletków to już prędzej. W końcu poprzednio Saul wprost oświadczył mu, że może tym jego zięciem zostać.

Zanim upłynęły wyznaczone dni, 27 powstał Dawid i wyruszył ze swym wojskiem, i zabił dwustu mężczyzn spośród Filistynów. Dawid przyniósł z nich potem napletki w dokładnej liczbie królowi, aby stać się zięciem króla. Wtedy Saul oddał mu córkę swą Mikal za żonę.28 Przekonał się też Saul naocznie, że Pan jest z Dawidem. Mikal, córka Saula, kochała go. 29 Coraz bardziej zatem obawiał się Saul Dawida i stał się jego wrogiem na zawsze.

Trochę dziwne jest to, że w zasadzie nie mamy nigdzie powiedziane, czy Dawid kochał ową Mikal. W sumie raczej wyglądałoby na to, że niespecjalnie, skoro początkowo chłodno podchodził do propozycji Saula, a i potem wyraźnie jest napisane, że "wydało mu się dobrym to, że może zostać zięciem króla" - a więc gdyby Mikal miała za ojca stolarza, to pewnie do głowy by mu nie przyszło żenić się z nią.

Niestety ów brak wzmianki o miłości Dawida względem Mikal pozostawia wolną furtkę dla owej kontrowersyjnej teorii, iż Dawid mógł mieć skłonności homoseksualne. Zobaczymy jednak, czy kolejne rozdziały nie przyniosą nam lepszych argumentów za lub przeciw tej tezie.

30 Wodzowie filistyńscy robili wypady. Za każdym ich wypadem Dawid odnosił większe zwycięstwa niż wszyscy słudzy Saula. Imię jego stawało się coraz sławniejsze.

 No i to już koniec dzisiejszego rozdziału. Jak widzimy, historia Dawida zaczyna nabierać rozpędu.