Lb 31 - rzeź Madianitów

Dzisiejszy rozdział jest kontrowersyjny. Izraelici wycinają Madianitów w pień. Zapraszam.

1 Rzekł Pan do Mojżesza: 2 «Pomścij Izraelitów na Madianitach. Potem zostaniesz przyłączony do twoich przodków».

Mowa jest o pomście. Dlaczego o pomście? Jedynym sensownym jej powodem jest chyba fakt, że madianickie kobiety zwodziły Izraelitów ku Baalowi.

3 Rzekł więc Mojżesz do ludu: «Przygotujcie spośród siebie mężów na wyprawę wojenną przeciw Madianitom; mają im wymierzyć pomstę Pana. 4 Poślijcie na wyprawę wojenną po tysiącu ludzi z każdego pokolenia izraelskiego». 5 I zostało wybranych po tysiącu z każdego pokolenia, czyli dwanaście tysięcy zdolnych do walki. 6 Mojżesz posłał po tysiącu ludzi z każdego pokolenia na wojnę. Razem z nimi [wysłał] Pinchasa, syna kapłana Eleazara, i przedmioty święte oraz trąby sygnałowe. 7 Według rozkazu, jaki otrzymał Mojżesz od Pana, wyruszyli przeciw Madianitom i pozabijali wszystkich mężczyzn.

No i ten fragment może być dla niektórych szokujący. Szczególnie, że napisany jest tak jakoś beztrosko - ot, zebrali się, poszli, pozabijali. Bez szczegółów czy uzasadnień, jakby to była najzwyklejsza w świecie rzecz.

No ale prawdę mówiąc - po tylu widzianych plagach, zarówno w Egipcie, jak i potem na pustyni, śmierć dla Izraelitów mogła być już taką najzwyklejszą w świecie rzeczą.

8 Zabili również królów madianickich. Oprócz tych, którzy zginęli [w walce]: Ewi, Rekem, Sur, Chur i Reba - razem pięciu królów madianickich.

Z początku wydawało mi się, że wśród tych królów powinien być również Balak - ten, co chciał tak bardzo przekląć Izraelitów. No ale wczytawszy się głębiej, doszedłem do wniosku, że Balak był królem Moabu, nie Madianitów, mimo iż z Madianitami się porozumiewał. Moabici podbici mają być dopiero przez króla Dawida.

Mieczem zabili również Balaama, syna Beora.

No i to mnie zdziwiło. Balaam przecież był owym prorokiem, który jeszcze parę rozdziałów temu tak Izraelitów wychwalał. Nie mógł go Bóg ocalić?

Chociaż z drugiej strony - jeśli faktycznie miał on takie dobre stosunki z Bogiem, to może Bóg po śmierci dobrze go potraktuje.

9 Następnie uprowadzili w niewolę kobiety i dzieci madianickie oraz zagarnęli jako łup wszystko ich bydło, stada i cały majątek.10 Spalili wszystkie miasta, które tamci zamieszkiwali, i wszystkie obozowiska namiotów. 11 Zabrawszy następnie całą zdobycz, cały łup złożony z ludzi i zwierząt, 12 przyprowadzili jeńców, zdobycz i łup do Mojżesza, kapłana Eleazara i całej społeczności Izraelitów, do obozu, który się znajdował na równinach Moabu, położonych nad Jordanem naprzeciw Jerycha. 13 Mojżesz, kapłan Eleazar i wszyscy książęta społeczności wyszli z obozu naprzeciw nich. 14 I rozgniewał się Mojżesz na dowódców wojska, na tysiączników i setników, którzy wracali z wyprawy wojennej. 15 Rzekł do nich: «Jakże mogliście zostawić przy życiu wszystkie kobiety? 16 One to za radą Balaama spowodowały, że Izraelici ze względu na Peora dopuścili się niewierności wobec Pana.

No i ten fragment jest zaskakujący z dwóch powodów. Po pierwsze, już samo to, że Mojżesz ma pretensje o ocalenie kobiet. Nie jest to jakieś spokojne stwierdzenie, że no przykro mi, ale zasłużyły na śmierć itd. - on ma pretensje, tak jakby naturalną rzeczą było to, że te kobiety mają być zabite. Hmm...

Druga zaś sprawa to Balaam. Przecież on był prorokiem Boga! Przecież on Izraelitów wychwalał! Jak więc mógł doradzać kobietom, aby uwodziły Izraelitów i przeciągały ich na pogaństwo?

Jedyne sensowne wytłumaczenie tego fragmentu jest dla mnie takie, że o Balaamie poszła jakaś fałszywa plotka w świat.

Sprowadziło to plagę na społeczność Pana.

No w porządku, w zasadzie postawa Mojżesza jest usprawiedliwiona - tamta plaga miała zabić wszystkich Izraelitów i tylko ten kapłan, co przebił kopulującą parę w namiocie, uratował cały naród. Sprawa więc była poważna, a de facto spośród Madianitów to kobiety były winne przede wszystkim - mężczyźni tylko o tyle, że tych kobiet nie upilnowali.

17 Zabijecie więc spośród dzieci wszystkich chłopców, a spośród kobiet te, które już obcowały z mężczyzną.

Dlaczego te, które obcowały? Hm, no może dlatego, że wśród nich były te, które spały z Izraelitami. A dziewice wiadomo, że raczej nie spały.

A dlaczego chłopców? No przyznam, że to jest dla mnie dużo trudniejsze do zaakceptowania... Chłopcy mogli sobie przecież żyć jako niewolnicy. No ale nie wiem, może były jakieś sensowne powody...

18 Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, zostawicie dla siebie przy życiu.

No taak... dziewictwo zawsze było w cenie.

W tym fragmencie jest pokazane chyba dość dobitnie, że seks z własnymi niewolnicami był czymś naturalnym w tamtejszych czasach.

19 Musicie jednak pozostać przez siedem dni poza obozem. Każdy z was, który kogoś zabił, każdy, który się dotknął zabitego, musi się oczyścić dnia trzeciego i siódmego, zarówno on, jak i jego jeńcy. 20 Również odzienie, wszystkie przedmioty ze skóry, to co jest sporządzone z sierści koziej i wszystkie przedmioty z drzewa muszą być oczyszczone».

No to się ogólnie zgadza z tą "higieniczną" koncepcją czystości opisywaną w poprzednich przepisach. Chociaż w dzisiejszych czasach wygląda to trochę jak hipokryzja - że zabójcy myślą, że mogą oczyścić się z win przy pomocy jakiegoś tam obrządku.

Ale hipokryzji tutaj raczej nie ma, bo nie ma też i winy - w końcu to Bóg chciał tej wojny, a oczyszczenie to tylko formalność.

21 Kapłan Eleazar powiedział jeszcze do wojowników, którzy z nim razem odbyli wyprawę: «Taki jest nakaz prawa, który Pan dał Mojżeszowi: 22 złoto, srebro, miedź, żelazo, cynę, ołów 23 i w ogóle wszystko, czego ogień nie zniszczy, przeprowadźcie przez ogień, aby stało się czyste; ale tylko woda oczyszczenia usunie nieczystość. Czego zaś nie można kłaść do ognia, przeprowadźcie przez wodę. 24 Siódmego dnia wypierzcie swoje odzienie; wtedy staniecie się czyści i będziecie mogli znowu wejść do obozu».

Hm, no to brzmi sensownie - żeby miecze najpierw odkazić w ogniu, a potem obmyć wodą. A rzeczy drewniane siłą rzeczy trzeba tylko umyć.

25 Potem tak mówił Pan do Mojżesza: 26 «Policz wraz z kapłanem Eleazarem i głowami rodów społeczności to, co z ludzi i bydła zostało przyprowadzone jako zdobycz. 27 Podziel zdobycz na połowę pomiędzy tych, którzy brali udział w wyprawie, i pomiędzy całą społeczność.

A no tak, sensowny podział - pół dla walczących, pół dla czekających. A że walczących była mniejszość, to dostaną więcej.

28 Winieneś jednak od wojowników, którzy wyruszyli na wyprawę, wziąć jako dar dla Pana jedną sztukę na pięćset - zarówno z ludzi, jak też z wołów, osłów i owiec.

Hm, z ludzi też. Czyli z tych dziewcząt najwyraźniej. No i teraz zastanawiam się, jak dokładnie ma wyglądać owo oddanie dziewcząt dla Pana. Bo chyba nie będą ich spalać jak ofiarę całopalną?

29 Z połowy należącej do nich weźmiesz, a dasz kapłanowi Eleazarowi jako ofiarę dla Pana. 30 Z połowy [należnej reszcie] Izraelitów weźmiesz pięćdziesiątą część, tak ludzi, jak też wołów, osłów i owiec, słowem ze wszystkiego bydła, i dasz to lewitom, którzy pełnią służbę w przybytku Pana». 31 Mojżesz i kapłan Eleazar wykonali wszystko, co im Pan nakazał. 32 Zdobycz, którą wojownicy wzięli jako łup, składała się z sześciuset siedemdziesięciu pięciu tysięcy owiec, 33 siedemdziesięciu dwóch tysięcy wołów,34 sześćdziesięciu i jednego tysiąca osłów, 35 a osób, czyli dziewcząt, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, było razem trzydzieści dwa tysiące.

No to zwierząt jest sporo, a dziewcząt starczy nawet po jednej dla każdego walczącego - bo będzie 16 000 na 12 000 walczących. Tylko pozostała społeczność będzie miała problem ze swoimi dziewczętami, bo tutaj już dla każdego nie starczy.

36 Połowa przypadająca w udziale tym, którzy brali udział w wyprawie wojennej, wynosiła: trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec. 37 Z tego oddali Panu sześćset siedemdziesiąt pięć sztuk; 38 trzydzieści sześć tysięcy wołów - z czego oddali Panu siedemdziesiąt dwie sztuki; 39 trzydzieści tysięcy pięćset osłów, z czego oddali Panu sześćdziesiąt i jedną sztukę. 40 Wreszcie szesnaście tysięcy osób, z czego oddali Panu trzydzieści dwie osoby.

Trzydzieści dwie... tylko co się z nimi stanie?

41 I oddał Mojżesz kapłanowi Eleazarowi dary przeznaczone na ofiarę dla Pana, stosownie do rozkazu, jaki Pan dał Mojżeszowi, 42 z połowy [należnej pozostałym] Izraelitom, którą Mojżesz oddzielił od części przypadającej wojownikom.

Dary przeznaczone na ofiarę... hm, ale czy dziewczęta też są traktowane jako dar i zostaną spalone na ołtarzu? O tym mowy nie ma... Bo w sumie mogłyby stać się jakimiś tam pomocnicami przy przybytku, coś jak siostry zakonne.

43 A w połowie należnej reszcie Izraela było trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec, 44 trzydzieści sześć tysięcy wołów, 45 trzydzieści tysięcy pięćset osłów 46 i szesnaście tysięcy osób. 47 Z tej części należnej Izraelitom wziął Mojżesz jedną pięćdziesiątą tak z ludzi, jak i z bydła, i dał lewitom, którzy strzegą przybytku Pana - stosownie do nakazu, jaki odebrał Mojżesz od Pana. 48 Wtedy przystąpili do Mojżesza dowódcy oddziałów wojska, tysiącznicy i setnicy, 49 i rzekli do Mojżesza: «Słudzy twoi dokonali przeglądu wszystkich poddanych sobie wojowników i okazało się, że żaden z nich nie zginął.

No proszę... czyli widać, że Bóg im błogosławił.

50 Dlatego przynieśliśmy w ofierze dla Pana wszystkie znalezione przedmioty ze złota: nagolennice, naramienniki, pierścienie, kolczyki i naszyjniki, aby dokonano nad nami wobec Pana obrzędu przebłagania». 51 Wzięli więc Mojżesz i kapłan Eleazar złoto i wszystkie kosztowne przedmioty. 52 Złota zaś oddanego przez tysiączników i setników na ofiarę dla Pana było szesnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt syklów. 53 Każdy ze zwykłych wojowników posiadał jeszcze swój własny łup. 54 Mojżesz więc i kapłan Eleazar wzięli złoto od tysiączników i setników i zanieśli do Namiotu Spotkania jako pamiątkowy dar Izraelitów dla Pana.

No i to już koniec dzisiejszego rozdziału. Co stało się z trzydziestoma dwoma dziewczętami przeznaczonymi dla Pana? Tego chyba się już nie dowiemy...