1 Noemi miała powinowatego, krewnego jej męża, człowieka bardzo zamożnego z rodziny Elimeleka. Nazywał się Booz. 2 Powiedziała Rut Moabitka do Noemi: «Pozwól mi pójść na pole zbierać kłosy za tym, który będzie mnie darzył życzliwością».Hmm, tą sytuację można zinterpretować na dwa sposoby: albo szła ona szukać sobie faceta, albo ogólnie pracodawcy. A może jednego i drugiego.
«Idź, moja córko» - odpowiedziała jej Noemi. 3 Rut wyszła więc i przyszła zbierać kłosy na polu za żniwiarzami, a przypadkiem tak się stało, że było to pole Booza, który był z rodu Elimeleka. 4 A oto Booz przybył z Betlejem i powiedział do żniwiarzy: «Niech Pan będzie z wami!» - «Niech błogosławi ci Pan!» - odpowiedzieli mu. 5 Zapytał Booz swego sługę pilnującego żniwiarzy: «Czyja jest ta młoda kobieta?» 6 Odpowiedział sługa pilnujący żniwiarzy: «To jest młoda Moabitka, która przyszła z Noemi z ziemi Moabu.7 Powiedziała ona: Pozwólcie mi szukać i zbierać kłosy za żniwiarzami. Przyszła i pozostała od rana aż dotąd, a jej odpoczynek w domu był krótki». 8 Powiedział Booz do Rut: «Słuchaj dobrze, moja córko! Nie chodź zbierać kłosów na innym polu i nie odchodź stąd, ale przyłącz się do moich dziewcząt. 9 Spójrz na pole, na którym pracują żniwiarze, idź za nimi. Oto kazałem młodym sługom, aby ci nie dokuczali.A powodem, dla którego mogli jej dokuczać, było to, że była ona Moabitką. No, chyba że chcieliby ją podrywać, a Booz chciał tego uniknąć - też możliwe.
Kiedy będziesz miała pragnienie, idź do naczyń napić się tego, co będą czerpać młodzi słudzy». 10 Wtedy [Rut] upadła na twarz, oddając pokłon aż do ziemi, i zawołała: «Dlaczego darzysz mnie życzliwością, tak że mnie uznajesz, choć jestem obcą?» 11 Odpowiedział jej Booz: «Oznajmiono mi dobrze to wszystko, co uczyniłaś swojej teściowej po śmierci swego męża: opuściłaś ojca swego i matkę swoją, i swoją ziemię rodzinną, a przyszłaś do narodu, którego przedtem nie znałaś. 12 Niech cię wynagrodzi Pan za to, coś uczyniła, i niech będzie pełna twoja nagroda u Pana, Boga Izraela, pod którego skrzydła przyszłaś się schronić».Z tego wniosek, że czasem warto opuścić swego ojca i matkę po to, aby zbliżyć się do Boga i Jego woli.
13 «Obyś darzył mnie życzliwością, panie mój - powiedziała - oto uspokoiłeś mnie i przemawiałeś z dobrocią do swej służebnicy, chociaż nie jestem nawet równa jednej z twoich służących».
14 W czasie posiłku powiedział do niej Booz: «Podejdź tu i jedz chleb, maczając swój kawałek w kwaśnej polewce». Usiadła więc koło żniwiarzy, a Booz dał jej prażonych ziaren. Jadła je, a gdy nasyciła się, resztę zatrzymała. 15 Potem wstała zbierać kłosy. Booz wydał polecenie swoim sługom: «Wolno jej zbierać kłosy nawet między snopami, wy zaś nie czyńcie jej wstrętów. 16 Co więcej, wyrzucajcie dla niej kłosy z pokosu i pozostawiajcie, żeby je mogła zebrać. I nie krzyczcie na nią!»Zastanawiam się, dlaczego w zbieraniu kłosów między snopami miało być coś bardziej niezwykłego. Może chodziło o to, że w okolicy snopów kręcili się słudzy, czyli innymi słowy - Rut wolno było się do nich zbliżać.
Natomiast słowo pokos oznacza ogólnie wszystko to, co zostaje po koszeniu i można to zebrać.
17 Rut zbierała kłosy na polu aż do wieczora, a gdy wymłóciła kijem to, co zebrała, było około efy jęczmienia.Efa czyli 40 albo 22 litry - ta jednostka już się wcześniej pojawiała.
18 Wziąwszy go poszła do miasta i zobaczyła jej teściowa to, co zebrała. Wtedy Rut wyjęła i dała jej to, co pozostało jej z posiłku. 19 «Gdzie zbierałaś dzisiaj kłosy - zapytała ją teściowa - gdzie pracowałaś? Niech będzie błogosławiony ten, który zaopiekował się tobą!» Wtedy wyjawiła swej teściowej tego, u którego pracowała, mówiąc: «Człowiek, u którego pracowałam dzisiaj, nazywa się Booz». 20 Powiedziała Noemi do swej synowej: «Niech będzie on błogosławiony przez Pana, który nie przestaje czynić dobrze żywym i umarłym!»Hm, to ostatnie stwierdzenie jest zastanawiające: dlaczego umarłym? Można to zinterpretować na dwa sposoby: albo po prostu, że wolą umarłego byłoby, aby jego żona miała za co żyć, albo głębiej, patrząc na kontekst kulturowy - mianowicie hebrajczykom bardzo zależało na tym, by pozostawić po sobie potomstwo i "ich imię nie zaginęło w narodzie". Z tym też z resztą wiązało się prawo lewiratu - potomek spłodzony przez brata miał być nie tylko gwarantem bezpieczeństwa dla wdowy, ale i niejako przysparzać chwały swojemu ojcu (już nie biologicznemu wprawdzie, ale prawnemu).
I dodała Noemi: «Człowiek ten jest naszym krewnym, jest jednym z mających względem nas prawo wykupu».Chodzi tu o prawo lewiratu właśnie - dlatego ta druga interpretacja z poprzedniego akapitu jest całkiem sensowna.
21 «I jeszcze powiedział mi - rzekła Rut Moabitka - przyłącz się do moich dziewcząt, dopóki nie skończą całego mojego żniwa». 22 Noemi powiedziała do swej synowej, Rut: «Lepiej dla ciebie, moja córko, że będziesz wychodzić z jego dziewczętami, niż mieliby cię źle przyjąć na innym polu».No to raczej oczywistość.
23 Dołączyła się więc Rut do dziewcząt Booza, aby zbierać kłosy do czasu zakończenia żniw jęczmienia i żniw pszenicy, i mieszkała ze swoją teściową.No i to koniec dzisiejszego rozdziału. Jak widać, nawet z najtrudniejszych sytuacji można zwykle znaleźć jakieś wyjście.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz