1 Sara doczekała się stu dwudziestu siedmiu lat życia.Naprawdę sporo. Wciąż więcej, niż planował Bóg przed potopem, że ludzie powinni żyć.
2 Zmarła ona w Kiriat-Arba, czyli w Hebronie, w kraju Kanaan. Abraham rozpoczął więc obrzędową żałobę po Sarze, aby ją opłakać.No i to jest pierwszy biblijny fragment, który wspomina coś o obrządku żałobnym. Szkoda, że nie ma mowy o jego szczegółach.
3 A potem powstawszy odszedł od swej zmarłej i zwrócił się do Chetytów z taką prośbą: 4 «Choć mieszkam wśród was jako przybysz, sprzedajcie mi tu u was grób na własność, abym mógł pochować moją zmarłą».I tutaj mamy rzecz ciekawą. Sara zmarła w ziemi Kanaan. Abraham chyba nie wybierał się z jej zwłokami w jakąkolwiek podróż, więc owi Chetyci musieli mieszkać w tej właśnie ziemi, w Kanaanie. A ziemię ten Bóg dał przecież Abrahamowi na własność. Dlaczego wobec tego Abraham nazywa siebie przybyszem i prosi o sprzedaż grobu? Tak nie zachowuje się prawowity właściciel ziemi.
Wyjaśnienie wydaje się być oczywiste. Po prostu Bóg nie dał Abrahamowi tej ziemi tak od razu, z automatu. Plemię Izraela dopiero z biegiem lat musiało zapracować sobie na ową władzę, a Bóg miał im w tym dopomagać. W innym przypadku mieszkający na tych ziemiach Chetyci byliby pokrzywdzeni i im też trzeba by szukać nowej ziemi.
5 Chetyci dali taką odpowiedź Abrahamowi: 6 «Posłuchaj nas, panie! Uchodzisz wśród nas za człowieka szczególnie zaszczyconego przez Boga; pochowaj więc swą zmarłą w najprzedniejszym z naszych grobów. Nikt z nas nie odmówi ci swego grobu do pochowania twej zmarłej».Trzeba przyznać, że reputacja Abrahama wśród Chetytów, jak i życzliwość ich samych jest zadziwiająca. W końcu taki grób wymaga chyba nieco fatygi, z powyższego opisu wynika zaś, że ludzie przygotowywali sobie groby na wypadek śmierci samodzielnie jeszcze za życia.
7 Wtedy Abraham powstał i, oddawszy pokłon zgromadzonym Chetytom, zaczął do nich tak mówić: 8 «Jeśli godzicie się, abym pochował moją zmarłą, posłuchajcie mnie! Proście za mną Efrona, syna Sochara, 9 żeby mi sprzedał pieczarę Makpela, która znajduje się na krańcu jego pola; za odpowiednią cenę niechaj mi ją sprzeda, abym miał wśród was grób na własność».Tak jak za czasów Chrystusa, tak i wówczas grób był po prostu pieczarą. Pytanie tylko, czy w okolicznych górach było dość pieczar, aby pochować wszystkich okolicznych mieszkańców? Chyba nie kuto by nowych grobów w litej skale...
10 Efron Chetyta, który siedział wśród swych współplemieńców, odpowiedział Abrahamowi wobec nich i wobec wszystkich wchodzących w bramę miasta:11 «Nie, panie mój, posłuchaj mnie: pole to i pieczarę, która na nim się znajduje, daję ci; w obecności moich współbraci daję ci ją, pochowaj swą zmarłą».Ciekawa rzecz: Efron nazywa Abrahama swoim panem. Czy to zwykła życzliwość, czy może jednak Abraham faktycznie miał już taką władzę, że mógł być nazywany jego panem?
12 Ale Abraham, oddawszy pokłon Chetytom, 13 oświadczył Efronowi wobec zebranych: «Raczej ty zechciej mnie posłuchać: daję pieniądze za to pole, przyjmij ode mnie, a wtedy dopiero pochowam tam moją zmarłą».Jednak wyższość Abrahama musiała być autentyczna. On Efrona swym panem nie nazywa.
14 Efron dał na to Abrahamowi taką odpowiedź: 15 «Panie mój, posłuchaj mnie: ziemia warta czterysta syklów srebra - suma niewielka dla mnie i dla ciebie - pochowaj swoją zmarłą!» 16 Abraham przystał na żądanie Efrona. Odważył więc Efronowi sumę, którą ten wymienił w obecności Chetytów: czterysta syklów srebra, jakie były wówczas w obiegu.Czterysta syklów to około 4,5 kg srebra. Przeliczając na dzisiejszą cenę, około 15 000 zł. Cóż, drogo to nie jest, a nie wiadomo, jak kształtowała się cena srebra w czasach Abrahama - możliwe, że była niższa.
17 Tak więc posiadłość Efrona w Makpela, w pobliżu Mamre, czyli pole i znajdująca się na nim pieczara, oraz wszystkie drzewa wzdłuż jego granicy stały się18 własnością Abrahama w obecności Chetytów i wszystkich, którzy wchodzili w bramę ich miasta. 19 A potem Abraham pochował swoją żonę Sarę w pieczarze na polu [zwanym] Makpela w pobliżu Mamre, czyli Hebronu, w kraju Kanaan. 20 Odtąd pole i znajdująca się na nim pieczara przeszły od Chetytów do Abrahama jako tytuł własności grobu.Tak się zastanawiam, dlaczego fakt przejęcia tej ziemi jest taki ważny, że tyle o nim jest napisane. I zastanawiam się, czy być może nie jest to pierwsza ziemia, jaką Abraham w ogóle posiadł w sposób formalny. Może wcześniej cały czas robił za gościa? Spał w namiocie, chodził z jednego pastwiska na drugie, ale ziemi formalnie nie posiadał? Cóż, wydaje mi się to prawdopodobne.
Tak czy inaczej, Boża obietnica względem Abrahama powoli zaczyna się wypełniać.
Zazdroszczę ci systematyczności w pisaniu postów.
OdpowiedzUsuńNa prawdę ciekawy blog.
Czytam od samego początku i zgadzam się.
OdpowiedzUsuńCo do powyższego fragmentu - nie dość, że tyle jest pisane o przejęciu ziemi i całej tej transakcji, to jeszcze o śmierci Sary, żałobie i jej pochówku mówi się tak, jakby nic nie znaczyły. To mnie zadziwia w Biblii.
To miło słyszeć, że komuś się podoba i że ktoś czyta od samego początku :)
OdpowiedzUsuńA co do fragmentu to faktycznie - nie zwróciłem uwagi na tą nieproporcjonalność w opisie.
Jednak trochę się domyślam, czemu tak może być. Obrządek pogrzebu i żałoba najwyraźniej nie zmieniały się przez lata. Dlatego gdy historia ta była początkowo przekazywana z ust do ust, szczegóły pochówku nie były przekazywane, bowiem dla ówczesnych była to rzecz oczywista, że pochówek wygląda tak a tak. Dlatego przekazane zostało tylko to, co wyróżniało ten pogrzeb od wszelkich innych, a więc nabycie ziemi. Skądinąd jest to pierwszy w ogóle pogrzeb opisany w Biblii, więc i tak dobrze, że w ogóle został wspomniany.
Ale to nie jest chyba tak trudne do zrozumienia. Gdy dziś uczymy się historii, uczymy się o pogrzebach danych osób czy o tym, co niezwykłego wnieśli w dzieje świata? Wiadomo że to drugie. Tak samo było i z Sarą oraz jej pogrzebem, przynajmniej ja tak sądzę :)