1 Na początku roku, gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem. Spustoszyli oni [ziemię] Ammonitów i oblegali Rabba. Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie.No, dość specyficzny fragment - wygląda to tak, jakby wręcz "wypadało" z początkiem roku wyprawić się na jakąś wojnę i tylko dlatego Dawid stwierdził "a, dobra, w tym roku niech będą Ammonici".
2 Pewnego wieczora Dawid, podniósłszy się z posłania i chodząc po tarasie swego królewskiego pałacu, zobaczył z tarasu kąpiącą się kobietę. Kobieta była bardzo piękna. 3 Dawid zasięgnął wiadomości o tej kobiecie. Powiedziano mu: «To jest Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty». 4 Wysłał więc Dawid posłańców, by ją sprowadzili. A gdy przyszła do niego, spał z nią. A ona oczyściła się od swej nieczystości i wróciła do domu. 5 Kobieta ta poczęła, posłała więc, by dać znać Dawidowi: «Jestem brzemienna».Jak widzimy, Dawid był porządny i prezerwatyw nie stosował.
Natomiast o nieczystości kobiety po stosunku z mężczyzną mowa była we fragmencie Kpł 15,18.
6 Wtedy Dawid wyprawił posłańca do Joaba: «Przyślij do mnie Uriasza Chetytę». Joab posłał więc Uriasza do Dawida. 7 Kiedy Uriasz do niego przyszedł, Dawid wypytywał się o powodzenie Joaba, ludu i walki. 8 Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: «Wstąp do swojego domu i umyj sobie nogi!» Uriasz opuścił pałac królewski, a za nim niesiono dar ze stołu króla. 9 Uriasz położył się jednak u bramy pałacu królewskiego wraz ze wszystkimi sługami swojego pana, a nie poszedł do własnego domu.Moja pierwsza myśl była taka, że Uriasz po prostu usłyszał plotki o ciąży swojej żony i chciał mieć dowód, że został zdradzony (bo gdyby wstąpił do domu, to zaraz by mówili, że z nią spał i że to jego dziecko).
10 Przekazano wiadomość Dawidowi: «Uriasz nie wstąpił do swego domu». Pytał więc Dawid Uriasza: «Czyż nie wracasz z drogi? Dlaczego nie wstępujesz do własnego domu?»11 Uriasz odpowiedział Dawidowi: «Arka, Izrael i Juda przebywają w namiotach, podobnie też i pan mój, Joab, wraz ze sługami mego pana obozują w otwartym polu, a ja miałbym pójść do swojego domu, aby jeść, pić i spać ze swoją żoną? Na życie Pana i na twoje, czegoś podobnego nie uczynię».
Natomiast przypis w BT podaje inne wyjaśnienie, które raczej ma więcej sensu, bo ma oparcie w prawie. Chodzi o fragment Pwt 23,10-12, w którym jest mowa o tym, że podczas wojny wojownicy powinni zachowywać rytualną czystość, a więc m.in. nie współżyć z żoną (z nikim innym oczywiście też).
12 Dawid więc rzekł do Uriasza: «Pozostań tu jeszcze dziś, a jutro cię odeślę». Uriasz został więc w Jerozolimie w tym dniu. Nazajutrz 13 Dawid zaprosił go, aby jadł i pił w jego obecności, aż go upoił. Wieczorem poszedł [Uriasz], położył się na swym posłaniu między sługami swojego pana, a do domu swojego nie wstąpił.Jak możemy się domyślić, Dawid miał nadzieję, że będąc pijanym Uriasz stwierdzi, że lepiej odpocznie sobie w domu. No ale nie udało się.
14 Następnego ranka napisał Dawid list do Joaba i posłał go za pośrednictwem Uriasza. 15 W liście napisał: «Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął».No cóż... o tym, że Dawid zaplanował śmierć niewygodnego mu człowieka, to już swego czasu słyszałem, ale dopiero teraz uderzyło mnie, że ów "wyrok śmierci" na Uriasza sam Uriasz swemu dowódcy dostarczył. Przyznam, że ten fakt jest dość przerażający - przecież wystarczyłoby, aby ten biedak przeczytał to pismo w drodze...
A tak zupełnie na marginesie: skoro pisma nie przeczytał, oznacza to, że najprawdopodobniej w czasach tych używano już jakiegoś rodzaju pieczęci. To raczej mało prawdopodobne, aby Dawid dawał mu do ręki pismo niezapieczętowane.
No chyba że - co w sumie też jest prawdopodobną opcją - Uriasz nie umiał czytać.
16 Joab obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam najsilniejsi wojownicy. 17 Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wśród ludu i sług Dawida; zginął też Uriasz Chetyta. 18 Joab przez wysłańców zawiadomił Dawida o całym przebiegu walki. 19 Posłańcowi dał następujące wyjaśnienie: «Jeśliby po opowiedzeniu królowi całego przebiegu walki do końca 20 król wpadł w gniew i zapytywał cię: "Dlaczego zbliżyliście się tak do miasta, by toczyć walkę? Czyż nie wiedzieliście, że strzelają z muru? 21 Kto zabił Abimeleka, syna Jerubbaala? Czyż nie kobieta, która zrzuciła na niego z muru kamień młyński, tak iż umarł w Tebes? Czemuż podchodziliście aż pod mury?" - powiesz: Sługa twój, Uriasz Chetyta, zginął również».Istna masakra... wygląda to tak, jakby w wyniku durnego rozkazu króla śmierć poniosło dużo więcej ludzi, niż było to konieczne. A ten szuja Joab wypełnił wszystko skrzętnie z zimną krwią...
No ale przypomnijmy, że to ten sam Joab, który w 2Sm 2 wszczął bitwę zupełnie bez powodu, a potem w 2Sm 3 zamordował Abnera (w prawdzie w ramach dopuszczalnej zemsty, ale jednak).
Ewentualnie jest jeszcze opcja, że Joab wcale nie popełnił tych błędów celowo ze względu na Uriasza, lecz zwyczajnie postanowił wieść o jego śmierci wykorzystać w celu udobruchania Dawida.
22 Posłaniec poszedł. Po przybyciu oznajmił Dawidowi wszystko, z czym go Joab posłał. <Dawid się uniósł gniewem i rzekł do posłańca: «Dlaczego tak zbliżyliście się do miasta, by toczyć walkę? Czy nie wiedzieliście, że będziecie rażeni z murów? Kto zabił Abimeleka, syna Jerubbaala? Czyż nie kobieta, która zrzuciła na niego z muru kamień młyński, tak iż umarł w Tebes? Czemuż podchodziliście aż pod mury?»>.Jak widzimy, niniejsze słowa są niemal identyczne jak te, które wcześniej zacytował Joab. Tyle tylko, że Joab tych słów przecież nie słyszał, ani Dawid słów Joaba.
No cóż - wydaje się mało prawdopodobne, aby faktycznie obaj użyli dokładnie tych samych słów w swoich wypowiedziach. Z początku pomyślałem, że jest to argument na nierzetelność Biblii, jednak wygląda na to, że to nie z Biblią są problemy, ale z jej przekładem. Okazuje się bowiem, że niniejsza wypowiedź Dawida została dodana do katolickich przekładów na podstawie Septuaginty, jednak w tekstach oryginalnych go nie ma (dlatego też jest ona tu ujęta w trójkątne nawiasy).
23 Posłaniec odpowiedział Dawidowi: «Udało im się przemóc nas i wyjść przeciw nam w pole; odparliśmy ich aż do bramy. 24 Tymczasem łucznicy zaczęli strzelać z muru do twych sług. Dlatego to zginęło kilku ze sług królewskich. Zginął też sługa twój, Uriasz Chetyta». 25 Dawid oznajmił posłańcowi: «Tak powiesz Joabowi: "Nie trap się tym, co się stało. Miecz dosięga raz tego, raz innego. Bądź wytrwały w walce przeciwko miastu i zniszcz je!" Ty sam dodaj mu odwagi!»A więc widzimy, że charakter wypowiedzi Dawida diametralnie się zmienił - cieszy się z takiego przebiegu spraw i raczej nie widać po nim wyrzutów sumienia.
26 Żona Uriasza dowiedziawszy się, że Uriasz, jej mąż, umarł, opłakiwała swego pana.A to też jest ciekawe stwierdzenie - mąż nazwany jest panem swojej żony. Możemy zastanawiać się tutaj, czy w ten sposób podchodzono do każdego małżeństwa, czy może ten przypadek był wyjątkowy, bo np. Betszeba była niewolnicą. Jak na razie jednak nic na to nie wskazuje.
27 Gdy czas żałoby przeminął, posłał po nią Dawid i sprowadził do swego pałacu. Została jego żoną i urodziła mu syna. Postępek jednak, jakiego dopuścił się Dawid, nie podobał się Panu.No, nic dziwnego, że się nie podobał. Dawid zdecydowanie przesadził.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz