1 Po tych wydarzeniach Dawid pobił Filistynów i zmusił ich do uległości. Odebrał też z rąk Filistynów Gat.Ten fragment jest tłumaczony w sposób wieloraki. W Biblii Warszawsko-Praskiej mamy "Poniżył ich i wyrwał z ich rąk cugle władzy", u Paulistów " upokorzył ich, odbierając im zwierzchnictwo nad ich stolicą", natomiast w Biblii Gdańskiej "wziął Dawid Meteg Amma z rąk Filistyńskich". Dodatkowo przypis w BT wspomina, że dosłownie w tekście jest "wędzidło łokcia" - no, rozdźwięk naprawdę duży.
Po zajrzeniu do oryginału dowiadujemy się, że faktycznie znajdują się tam słowa czytane jako "Meteg Amma". Możemy chyba założyć, że BT nie kłamie i że faktycznie oznacza to "wędzidło łokcia". Widzimy więc, że Biblia Gdańska potraktowała ten fragment jako nazwę własną, podczas gdy inne przekłady próbowały go zinterpretować. I tak z "wędzidła" zrobiły się "cugle władzy", a te zrozumiano jako "stolicę". A stolicą Filistynów było Gat - jest w tym więc jakiś sens.
Tak czy inaczej, zwróćmy uwagę na doniosłość tego faktu - Izrael po tylu latach bycia gnębionym przez Filistynów odniósł wreszcie nad nimi zwycięstwo.
2 Potem pobił Moabitów i zmierzył ich sznurem, rozkazawszy im położyć się na ziemi. Wymierzył dwa sznury tych, co mieli być zabici, a długość jednego sznura dla tych, którzy mieli pozostać przy życiu.A więc Dawid oszczędził tylko jedną trzecią. Cóż - w takich sytuacjach naturalnie chyba rodzi się pytanie: czym się ten Dawid kierował w swojej decyzji? Dlaczego właśnie jedną trzecią, a nie połowę? Przecież to są w końcu ludzie...
No, najprostszą odpowiedzią byłoby: bo tak sobie ubzdurał. Można też jednak domniemywać, że była to w miarę optymalna ilość ludzi, którzy mogli zostać utrzymani pod panowaniem Izraela i nie stanowić przy tym zagrożenia - byłoby to dość sensowne usprawiedliwienie, choć nie wiem, czy nie trochę naiwne.
BT przy tym fragmencie dodaje przypis: "Surowa ta kara zgodna była z ówczesnymi obyczajami wojennymi." No cóż - nie wątpię, że była, pytanie tylko, czy człowiek powinien się w swych decyzjach kierować ludzkimi obyczajami, czy wolą Boga.
Tak Moabici stali się niewolnikami Dawida płacącymi daninę."Niewolnik płacący daninę" - to sformułowanie sugeruje, że być może bycie niewolnikiem Dawida sprowadzało się u tych ludzi jedynie do opłacania daniny. Nie mamy wprawdzie pewności, czy ich prawa nie były ograniczone w jakiś dodatkowy sposób, niemniej fakt faktem, aby mieć z czego zapłacić, najpierw musieli mieć możliwość zarabiania. To zaś wiąże się z posiadaniem jako takiej wolności gospodarczej. Taki obraz niewolnictwa pojawił się już w Biblii wcześniej, przy okazji historii o Józefie (Rdz 47,23-24).
3 Dawid pobił też Hadazera, syna Rechoba, króla Soby, kiedy ten wyprawił się, aby przywrócić swą władzę nad Rzeką. 4 Wziął mu też Dawid tysiąc siedemset konnicy i dwadzieścia tysięcy piechoty. Poprzecinał ścięgna skokowe wszystkich koni zaprzęgowych, zostawiając z nich tylko sto zaprzęgów.Kolejna decyzja trudna do zrozumienia. W czym te konie Dawidowi przeszkadzały? Jedna z teorii może być taka, że wypuszczone wolno wpadłyby w ręce wroga, zaś w Izraelu nie było wystarczająco wielu ludzi, którzy potrafiliby zrobić z nich użytek. No i okej - faktycznie, jazda konna czy powożenie rydwanu bojowego to nie są jakieś bardzo proste umiejętności. Ale czy nie mógł on tych koni choćby rozdać poddanym po jednej sztuce, aby mogły orać pole lub ciągnąć wozy? No cóż - być może konia przywykłego do walki nie da się tak łatwo zmienić, by służył w warunkach pokojowych - to byłoby najsensowniejsze usprawiedliwienie.
Inną kwestią, która wysuwa się podczas czytania tego fragmentu, to pytanie, co to właściwie były za konie. Bo określenie "konnica" wskazuje na jeźdźców, natomiast później mowa jest o koniach zaprzęgowych. Z drugiej strony trudno jednak powiedzieć, czy użyte w oryginale słowo "phrshim" tłumaczone przez BT jako "konnica", w rzeczywistości nie może oznaczać także jednostek rydwanów.
5 Kiedy Aramejczycy z Damaszku przybyli na odsiecz królowi Soby, Hadadezerowi, Dawid pobił dwadzieścia dwa tysiące ludzi spośród Aramejczyków. 6 Potem umieścił Dawid załogi w Aramie damasceńskim, Aramejczycy zaś stali się niewolnikami Dawida, płacącymi daninę. Tak Pan udzielał Dawidowi pomocy we wszystkim, co ten zamierzył.
7 Dawid zabrał też złote uzbrojenie, jakie mieli słudzy Hadadezera, i przeniósł je do Jerozolimy. 8 A z miast Hadadezera, Tebach i Berotaj, zabrał król Dawid również wielką ilość brązu.
9 Gdy usłyszał Tou, król Chamat, że Dawid rozbił całe wojsko Hadadezera, 10 posłał syna swego Hadorama do króla Dawida, aby go pozdrowić i powinszować mu, że walcząc z Hadadezerem, pokonał go, bo Hadadezer był w wojnie z Tou. Hadoram przywiózł też przedmioty ze srebra, ze złota i brązu. 11 Król Dawid poświęcił je również Panu wraz ze srebrem i złotem, które pobrał ze wszystkich podbitych narodów: 12 z Edomu, Moabu, od Ammonitów, Filistynów, Amalekitów, wraz z łupami pochodzącymi od Hadadezera, syna Rechoba, króla Soby.Ostatni werset stanowi więc podsumowanie zwycięstw Dawida nad ludami i królestwami - w sumie było ich sześć.
13 Imię Dawida stało się sławne. Powracając zaś pobił osiemnaście tysięcy Edomitów w Dolinie Soli. 14 I w Edomie pozostawił załogi. Wszyscy więc Edomici stali się niewolnikami Dawida: Pan udzielał Dawidowi pomocy we wszystkim, co ten zamierzył.O zwycięstwie nad Edomem była już mowa w wersecie 12-stym - że zdobył od nich łupy. Możliwe więc, że opis jest nie do końca chronologiczny, choć równie dobrze zwycięstwa nad Edomem mogły być dwa.
15 Dawid panował nad całym Izraelem, wykonując sąd i sprawiedliwość nad całym swoim ludem.
16 Joab, syn Serui, był dowódcą wojska, Joszafat zaś, syn Achiluda, był pełnomocnikiem,17 Sadok, syn Achituba, i Abiatar, syn Achimeleka, byli kapłanami, Serejasz zaś był pisarzem. 18 Benajasz, syn Jojady, sprawował dowództwo nad Keretytami i Peletytami, a synowie Dawida byli kapłanami.No i tym swoistym spisem dostojników państwowych kończy się dzisiejszy dość optymistyczny rozdział.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz