Pwt 13 - gdy bóg pogański uczyni jakiś cud

Dzisiejszy rozdział mówi nam przez Mojżesza (bo to on jest cały czas narratorem) o... bałwochwalstwie. Jak zwykle. Okazuje się jednak, że bałwochwalstwo to temat barwny i szeroki, i o ile wcześniej Mojżesz często się powtarzał, o tyle teraz jest już mowa o bałwochwalstwie w całkiem nowych wydaniach. Szczególnie ważny jest początek rozdziału, gdyż może on chrześcijanom rozwiewać wątpliwości związane z różnymi paranormalnymi wydarzeniami. No, albo je namnażać - w zależności od stanu ducha i parafii. Zapraszam.

1 Tych wszystkich rzeczy, przeze mnie nakazanych, pilnie będziesz przestrzegał, by je wykonać: niczego nie dodasz i niczego nie ujmiesz.

Ten werset w niektórych przekładach znajduje się na końcu rozdziału 12. W zasadzie pasuje i tu i tu.

Ale moment - jedne fragment jest tu ciekawy. Mojżesz mówi "przeze mnie nakazanych". Znaczy się, że to on bierze odpowiedzialność za te słowa i nie mamy całkowitej pewności, czy Mojżesz gdzieś przypadkiem woli Boga nie poprzekręcał.

Hm, ale w sumie to nigdy nie mamy takiej pewności, czy ktoś nie poprzekręcał jej.

2 Jeśli powstanie u ciebie prorok, lub wyjaśniacz snów, i zapowie znak lub cud, 3 i spełni się znak albo cud, jak ci zapowiedział, a potem ci powie: «Chodźmy do bogów obcych - których nie znałeś - i służmy im», 4 nie usłuchasz słów tego proroka, albo wyjaśniacza snów. Gdyż Pan, Bóg twój, doświadcza cię, chcąc poznać, czy miłujesz Pana, Boga swego, z całego swego serca i z całej duszy. 5 Za Panem, Bogiem swoim, pójdziesz. Jego się będziesz bał, przestrzegając Jego poleceń. Jego głosu będziesz słuchał, Jemu będziesz służył i przylgniesz do Niego.

O jaaa... ten fragment jest cholernie ważny i naprawdę wiele może chrześcijanom wyjaśnić.

Już tłumaczę, o co chodzi. Wielu ludzi uznaje, że cuda są wyznacznikami prawdy. W KRK przykładowo jeżeli dojdzie się do pewności, że za czyjąś sprawą stał się jakiś cud, jest to traktowane jako dowód świętości (no, może trochę upraszczam, jak ktoś zna szczegółowy proces kanonizacji to niech mnie oświeci). W każdym razie jakieś stygmaty, figurki płaczące krwią czy przemienienia jednych substancji w inne traktowane są jako taki właśnie ostateczny wyznacznik, po czyjej stronie jest racja. Nie będę też ukrywać, że swego czasu było to przyczyną wielu moich osobistych duchowych rozterek.

Natomiast niniejszy fragment pokazuje, że takie rzeczy Bóg może dopuszczać (a może nawet celowo czynić?) właśnie po to, aby przetestować szczerość relacji człowieka do Boga. I tyle, to jest takie proste.

Zastanowić się można natomiast nad tym, czy owe sprowadzające na złą drogę cuda są inicjowane przez Boga Jahwe, czy też nie. Bo jednak nie chce mi się wierzyć, aby święty Bóg człowieka w taki sposób oszukać. Poza tym gdyby faktycznie robił to Bóg, a ów wyjaśniacz snów byłby pewien, że te znaki się spełnią, oznaczałoby to, że jest ten człowiek z Bogiem w jakiejś relacji - skądś musiałby wiedzieć, że Bóg ten cud uczyni.

Interpretacje mogą być dwie: albo cuda te czynią bogowie pogańscy, czy też demony (jak zwał tak zwał), a Bóg tylko na to przyzwala, albo Bóg czyni te znaki w jak najlepszym celu, faktycznie będąc w relacji z owym prorokiem, natomiast później ten prorok odwraca się od Boga, bezczelnie wykorzystując dany mu przez te cuda autorytet w złym celu.

A, a na koniec wisienka: BT mówi w przypisach, że w tym wersecie wcale nie chodzi o "cud w znaczeniu apologetycznym", ale o "nadzwyczajne wydarzenie". W sumie nie wiem, jakie jest znaczenie apologetyczne cudu - bo może owa definicja mówi, że cuda to to, co czyni Bóg. I wówczas to by się mogło zgadzać, jeśli te cuda czynią demony. Ale prędzej tłumaczom BT chodziło o to, by rozwiać wątpliwości co do tego, czy wszystkie cuda pochodzą od Boga. Innymi słowy, że żadnego cudu nie było, tylko ten quasi-prorok był powiedzmy iluzjonistą.

Hm, a może i nie chodziło im o to... w sumie KRK chyba nie może zaprzeczyć, że demony mogą robić rzeczy wbrew naturze, skoro przy wszelkich opętaniach występuje u opętanego często nienaturalna siła i nienaturalna barwa głosu.

6 Ów zaś prorok lub wyjaśniacz snów musi umrzeć, bo chcąc cię odwieść od drogi, jaką iść ci nakazał Pan, Bóg twój, głosił odstępstwo od Pana, Boga twego, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, wybawił cię z domu niewoli. W ten sposób usuniesz zło spośród siebie.

Tego wyjaśniać nie trzeba, to jest oczywiste.

7 Jeśli cię będzie pobudzał skrycie twój brat, syn twojej matki, twój syn lub córka albo żona, co na łonie twym spoczywa albo przyjaciel tak ci miły, jak ty sam, mówiąc: «Chodźmy, służmy bogom obcym», bogom, których nie znałeś ani ty, ani przodkowie twoi - 8 jakiemuś spośród bóstw okolicznych narodów, czy też dalekich od jednego krańca ziemi do drugiego - 9 nie usłuchasz go, nie ulegniesz mu, nie spojrzysz na niego z litością, nie będziesz miał miłosierdzia, nie będziesz taił jego przestępstwa. 10 Winieneś go zabić, pierwszy podniesiesz rękę, aby go zgładzić, a potem cały lud. 11 Ukamienujesz go na śmierć, ponieważ usiłował cię odwieść od Pana, Boga twojego, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 12 Cały Izrael, słysząc to, ulęknie się i przestanie czynić to zło pośród siebie.

Oj, mocny fragment. Nawet bardzo. Aż strach myśleć, co by było, gdyby ktoś chciał go przełożyć na dzisiejsze czasy...

Różnica jednak między Izraelem a dzisiejszymi czasami jest znacząca. Wówczas prawo było oczywiste dla wszystkich Izraelitów, tak że nie mogło być cienia wątpliwości, że bałwochwalca jest bałwochwalcą. Dziś natomiast wyznań jest wiele i to, co jedni chrześcijanie nazywają grzechem, inni chrześcijańskim obowiązkiem.

Natomiast druga sprawa jest taka, że wówczas za bałwochwalstwo groziła jednoznacznie śmierć. A więc zachowanie czystości obrządku było sprawą życia i śmierci. Teraz natomiast mamy Chrystusa, który umarł za nas i odkupuje nasze grzechy - dlatego też zabicie własnego brata za bałwochwalstwo byłoby... no, złą rzeczą na pewno.

13 Jeśli usłyszysz w jednym z miast, które Pan, Bóg twój, daje ci na mieszkanie, 14 że wyszli spośród ciebie ludzie przewrotni i uwodzą mieszkańców swego miasta mówiąc: «Chodźmy, służmy obcym bogom!», których nie znacie - 15 przeprowadzisz dochodzenia, zbadasz, spytasz, czy to prawda. Jeśli okaże się prawdą, że taką obrzydliwość popełniono pośród ciebie, 16 mieszkańców tego miasta wybijesz ostrzem miecza, a samo miasto razem ze zwierzętami obłożysz klątwą.

Ale tak wszystkich mieszkańców? Czy może tylko tych winnych? No bo skoro raz Bóg wyprowadził Lota z Sodomy, to chyba nie kazałby teraz Izraelitom wycinać takich następnych Lotów razem z bałwochwalcami...

No cóż, nie jest napisane, że wszystkich mieszkańców, więc lepiej interpretować to prawo na korzyść niewinnych.

17 Cały swój łup zgromadzisz na środku placu i spalisz ogniem - miasto i cały łup jako ofiarę ku czci Pana, Boga twego.

Hm, mowa jest o łupie - a to by znaczyło, że owo zniszczenie miasta byłoby czymś w stylu wyprawy wojennej. Skoro zaś jest wyprawa wojenna, to raczej trudno tutaj o jednoczesny sąd, który miałby przyglądać się każdemu mieszkańcowi z osobna. Więc raczej ryzyko wyrżnięcia sprawiedliwych istnieje.

Jednak popatrzmy na to inaczej: przecież ci mieszkańcy miasta swoją głowę mają i raczej powinni znać to prawo - zwłaszcza że w miastach mieszkać mają lewici, nie rolnicy. A skoro tak, to powinni rychło opuścić miasto, wiedząc, co ich czeka.

Zostanie ono wiecznym zwaliskiem, już go nie odbudujesz. 18 Nie przylgnie do twojej ręki nic z rzeczy poddanych klątwie, aby Pan zaniechał zapalczywości swego gniewu, a okazał litość i miłosierdzie, rozmnażając cię, jak przysiągł twym przodkom, 19 jeśli będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, strzegąc poleceń, które ja ci dzisiaj nakazuję wykonywać, czyniąc to, co słuszne jest w oczach Pana, Boga twego.

I znowu o klątwie. W Pwt 7,25-26 była już mowa o przeklętym pogańskim złocie, którego też Żydzi mieli nie używać. Teraz widzimy, że mają nie używać nic przeklętego - i w sumie nie ma w tym nic dziwnego.

Cóż, to już koniec dzisiejszego rozdziału. Trzeba przyznać, że ciekawa ta księga jest.