Rdz 3 - Adam, Ewa i wąż

Kolejny epizod znany chyba wszystkim. Wąż kusi Ewę, Ewa kusi Adama... no.

1 A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: «Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?» 2 Niewiasta odpowiedziała wężowi: «Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, 3 tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli». 4 Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! 5 Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło». 6 Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy.

Ciekaw jestem, w jaki sposób Ewa zdołała zobaczyć, że owoce tego drzewa dają wiedzę. Przeczytała ulotkę, która była ukryta w dziupli? Zastanawia mnie ten fragment.

Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. 7 A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski. 8 Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. 9 Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: «Gdzie jesteś?»10 On odpowiedział: «Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się». 11 Rzekł Bóg: «Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?» 12 Mężczyzna odpowiedział: «Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem».13 Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: «Dlaczego to uczyniłaś?» Niewiasta odpowiedziała: «Wąż mnie zwiódł i zjadłam». 14 Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. 15 Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę».

Pastor Burzyński zwrócił kiedyś uwagę, że Bóg zachowuje się jak coach - nie mówi wprost, ale zadaje pytania i w ten sposób uświadamia człowiekowi prawdę. To ciekawe, bo przecież Bóg, wiedząc wszystko, nie musi zadawać pytań, mógłby mówić wprost. A jednak wygląda na to, że forma pytania jest w jakiś sposób lepsza do przekazywania wiedzy. Z resztą można to chyba łatwo wytłumaczyć - pytanie wymaga od nas wysiłku intelektualnego i jeśli samodzielnie dojdziemy do prawdy, łatwiej jest nam ją zapamiętać.

Kolejna ciekawa rzecz to to, iż mimo dość gówniarzerskiego spychania odpowiedzialności przez Adama na Ewę i przez Ewę na węża, Bóg podąża do źródeł i węża każe jako pierwszego.

Ciekawy jest też fakt, że dopiero w tym momencie Bóg karze węża koniecznością czołgania się na brzuchu. Czyżby więc wcześniej wąż miał jakieś ręce i nogi? Może to był Reptilianin?

 16 Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą».

Feministki chyba bardzo nie lubią Biblii.

 17 Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść - przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. 18 Cierń i oset będzie ci ona rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. 19 W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!»

Ten fragment, jak i poprzedni odnoszący się do Ewy, mówi o karze, jaka dotyka ludzi za pierwszy grzech. Zauważmy, że jest to kara konkretna: ból rodzenia i konieczność ciężkiej pracy, jak również śmierć. I niewątpliwie dotyka ona również wszystkich potomków pierwszych ludzi.

Dlaczego o tym wspominam? Bowiem KRK twierdzi, że na każdym z nowo narodzonych dzieci ciąży grzech pierworodny, który jest gładzony w ichniejszym sakramencie chrztu. Problem w tym, że nie trzyma mi się to kupy. Gdyby grzech ten faktycznie był niwelowany, to przecież również niwelowana musiałaby być kara, a więc śmierć i chociażby owe bóle rodzenia. Tymczasem nikt mi chyba nie powie, że kobiety ochrzczone w KRK nie rodzą dzieci w bólu? O ile nie mają narkozy, to zawsze jakiś ból jest, przynajmniej z tego co słyszałem. No i jest też śmierć - choć może nie zupełna - lecz jednak ciało obraca się ponownie w proch. Nawet księża w "środę popielcową" powtarzają te słowa, dając chyba tym samym jak najbardziej do zrozumienia, że konsekwencje pierwszego grzechu nie zostały zniwelowane w żadnym sakramencie.

Poza tym fragment ten nie mówi wcale o tym, że na potomstwie Adama ciąży grzech. Powiedziałbym raczej, że konsekwencje tego grzechu dotykają wszystkich, gdyż zostały one wpisane w naturę świata i ciała ludzkiego. I nie da się ich "wypisać" przez żaden obrządek.

20 Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących. 21 Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich.

Ciekawy fragment. Mimo iż ludzie zgrzeszyli, Bóg nadal o nich dba - samemu sporządza im ubrania i przyodziewa ich. Zdaje się też, że robi to osobiście, niemal jak służący. Ten fragment chyba dość dobrze obrazuje, że Bóg w Starym Testamencie wcale nie był tak okrutny, jak niektórzy twierdzą.

22 Po czym Pan Bóg rzekł: «Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki».

W Biblii Tysiąclecia w przypisach ktoś napisał, że Bóg używa tutaj gorzkiej ironii. Ja jednak widzę to w prosty sposób: Bóg znał dobro i zło, człowiek nie znał. Człowiek zjadł owoc, więc poznał, a zatem tak jak Bóg – zna. Nie ma tutaj żadnej ironii. Można się natomiast zastanawiać, dlaczego ta wiedza była czymś tak istotnym. I mam na ten temat pewną teorię.

Doszedłem kiedyś do takiego wniosku, że dobro, to nic innego, jak wola Boga. Zaś zło, to niezgodność z wolą Boga. Wobec tego człowiek poznając dobro i zło, poznał wolę Boga, czyli, można powiedzieć, coś bardzo dla Niego osobistego, jego tajemnicę. A teraz wróćmy do fragmentu, gdzie mowa jest o nagości i wstydzie. Dlaczego po zjedzeniu owocu ludzie zaczęli się wstydzić swej nagości? Może Bóg nie był zadowolony z wyglądu ludzkich ciał, więc w jego oczach były one czymś niedoskonałym. Nie chciał jednak, aby ludzie o tym wiedzieli. Gdy zaś spożyli owoc, dotarło do ich świadomości, że Bogu nie podobają się ich ciała, i dlatego zaczęli się ich wstydzić.

Fragment mówiący o ubieraniu ludzi przez Boga w zasadzie potwierdza tą teorię. Może Bóg przyodział ludzi nie dlatego, że chciał, by im było tak dobrze, ale ponieważ jemu samemu bardziej podobali się ludzie w ubraniach?

23 Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty.

Hm, ciekawa rzecz. Wyglądałoby na to, że człowiek został wzięty z ziemi poza Edenem.

24 Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia.

Tylko gdzie się podziali teraz ci cherubowie i drzewo życia? Przez tyle lat żaden Indiana Jones ich nie znalazł. Hmm, a może i mam pewną teorię na ten temat... ale opiszę ją przy okazji innego fragmentu.