1 W czasach, gdy rządzili sędziowie, nastał głód w kraju.O tym głodzie w Księdze Sędziów nie było chyba mowy.
Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. 2 Nazywał się ten człowiek Elimelek, jego żona - Noemi, jego dwaj synowie - Machlon i Kilion. Byli oni Efratejczykami z Betlejem judzkiego. Przybyli na ziemię Moabu i tam zamieszkali. 3 Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. 4 Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut.Przypomnę, że Moabitki za czasów Mojżesza sprowadziły na Izraela niemałe nieszczęście. Opisane to jest w Lb 25.
Aha, a w BT mamy w przypisie, że "Elimelek" znaczy "Bóg mój jest królem", natomiast "Noemi" to "moja słodycz". Cóż, bardzo ładne imię jak dla kobiety.
Mieszkali tam około dziesięciu lat. 5 Obaj - tak Machlon, jak i Kilion - również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża.
6 Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb.Heh, z początku się zdziwiłem, bo słowo "synowe" bardzo jest podobne do "synowie". Ale tu o synowych mowa, czyli o tych wdowach.
7 Wyszła z tej miejscowości, którą tam zamieszkiwała, obie jej synowe z nią, i wyruszyły w drogę powrotną do ziemi Judy. 8 Powiedziała Noemi do obu swych synowych: «Odejdźcie, wróćcie każda do domu swej matki, a Pan niech postępuje z wami według swej dobroci, tak jak wy postępowałyście wobec zmarłych i wobec mnie! 9 Niech Pan sprawi, abyście osiągnęły spokojne miejsce, każda w domu swego męża!»Wyglądałoby na to, że albo u Moabitów kobiety miały więcej do powiedzenia niż w Izraelu, albo owe Moabitki były również bez ojców - bo mowa jest o domach ich matek, nie o domach ojców.
Możliwe też jest, że w Moabie małżeństwa często się rozpadały i stąd te samotne matki - ale to tylko moje przypuszczenia.
Ucałowała je, ale one zaczęły głośno płakać, 10 mówiąc do niej: «Nie, my wrócimy z tobą do twego narodu». 11 Noemi powiedziała: «Wróćcie, moje córki, czemu idziecie ze mną? Czyż mam jeszcze w swoim łonie synów, którzy mogliby zostać waszymi mężami?Z początku rozśmieszyło mnie to "w swoim łonie" - raczej nie wyobrażamy sobie w dzisiejszych czasach, aby po śmierci męża wdowa czekała, aż jej teściowa urodzi dla niej kolejnego męża. Ale z dalszego tekstu wynika, że to nie był żart ze strony Noemi.
12 Wróćcie, córki moje, odejdźcie, jestem bowiem zbyt stara, aby wyjść za mąż. A jeślibym nawet powiedziała: mam nadzieję, że jeszcze tej nocy będę miała męża i zrodzę synów, 13 to czyż czekałybyście na nich aż dorosną, czyż dla nich wyrzekłybyście się małżeństwa?No właśnie, Noemi mówiła na serio. Przypominam też, że w owych czasach, nie tylko w Izraelu z resztą, obowiązywało prawo lewiratu, które kazało braciom brać za żonę wdowę po zmarłym mężu. A zatem gdyby Noemi syna urodziła, to w automatyczny sposób ów syn byłby mężem którejś z wdów - automatyczny, bo przecież Noemi mówi, że musiałby by się one owego małżeństwa dopiero wyrzec - ono automatycznie byłoby zawarte.
Z drugiej strony dopiero teraz widzimy jasno, jak w owych czasach wyglądały realia - dla kobiet posiadanie męża było faktycznie sprawą życia i śmierci, tak iż być może nawet byłyby one skłonne być w związku z noworodkiem i czekać, aż dorośnie.
Nie, moje córki, jestem bowiem jeszcze nieszczęśliwsza od was, gdyż podniosła się przeciw mnie dłoń Pana».14 Znowu zaczęły głośno płakać. Potem Orpa ucałowała swoją teściową, a Rut pozostała przy niej.Ucałowała i odeszła, znaczy.
15 «Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga - powiedziała Noemi do Rut - wracaj i ty za twą szwagierką». 16 Odpowiedziała Rut: «Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż:
gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę,Ten fragment jest dość popularny, często się go cytuje w kontekście miłości mężczyzny z kobietą. Przyznam, że sam wcześniej myślałem, że te słowa wypowiadała kobieta do mężczyzny - a tu zaskoczenie.
gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam,
twój naród będzie moim narodem,
a twój Bóg będzie moim Bogiem.
17 Gdzie ty umrzesz, tam ja umrę
i tam będę pogrzebana.
Niech mi Pan to uczyni
i tamto dorzuci,
jeśli coś innego niż śmierć
oddzieli mnie od ciebie!»
Natomiast "to uczyni i tamto dorzuci" oznacza tyle, że zrobi jakieś złe rzeczy - taki ciekawy hebrajski związek frazeologiczny.
18 Noemi widząc, że Rut uporczywie obstaje przy tym, aby iść z nią, przestała mówić do niej o tym. 19 Poszły we dwie, aż doszły do Betlejem.
A gdy weszły do Betlejem, zawrzało o nich w całym mieście, a kobiety mówiły: «Więc to jest Noemi!»Ten fragment pokazuje, że kobiety plotkowały już w czasach sędziów - no bo najwyraźniej o Noemi słyszały one wcześniej, a jak słyszały, to z plotek. Są to też jak widać, typowe plotki, bo Noemi słynna się stała raczej z tego powodu, że jej poumierali mąż oraz synowie. W dzisiejszym świecie pewnie doczekałaby się nagłówka w Fakcie w stylu "nie śpię, bo grzebię synów".
20 Powiedziała do nich: «Nie nazywajcie mnie Noemi, ale nazywajcie mnie Mara, bo Wszechmogący napełnił mnie goryczą. 21 Pełna wyszłam, a pustą sprowadził mnie Pan. Czemu nazywacie mnie Noemi, gdy Pan wydał świadectwo przeciw mnie, a Wszechmogący uczynił mnie nieszczęśliwą?»Mara znaczy "gorzka", co ma byś przeciwieństwem do "moja słodycz" czyli Noemi. Całkiem prawdopodobne, że stąd też pochodzi polskie słowo "mara", czyli tyle co "zjawa". Zjawy raczej słodkie nie są...
No i cóż o niej jeszcze można rzec... kobieta jest zrozpaczona i do tego obwinia o wszystko Boga. Zobaczymy, jak to się dalej potoczy...
22 Wróciła więc Noemi, a z nią była Rut Moabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaś do Betlejem na początku żniw jęczmienia.No i to już koniec dzisiejszego babskiego rozdziału.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz