Lb 24 - przepowiednia Balaama o królu Dawidzie

Dziś dalsza część przepowiedni Balaama. Najpierw zachwyca się on pięknem żydowskich namiotów, a następnie przepowiada, jak do Żydzi wyrżną wszystkich w pień.

1 Gdy Balaam spostrzegł, że dobre jest w oczach Pana błogosławienie Izraela, nie odszedł wcale, jak przedtem, aby szukać wróżb, lecz twarz obrócił ku pustyni.

Szukać wróżb? Widocznie wróżby w tym kontekście to po prostu znaki od Boga. Wcześniej dwa razy oddalał się na ubocze, aby coś od Boga usłyszeć, czyli pewnie otrzymać jakiś znak i objawienie. No a tym razem już nie chce objawienia, bo wie wszystko, co potrzeba - Bogu Izrael się podoba.

2 Gdy więc podniósł oczy i zobaczył Izraela rozłożonego obozem według swoich pokoleń, ogarnął go Duch Boży 3 i zaczął głosić swoje pouczenie, mówiąc:

Hm, a więc dopiero teraz ogarnął go duch. Wcześniej najwidoczniej otrzymywał tylko jakieś znaki, a teraz prorokuje już pod wpływem ducha.

«Wyrocznia Balaama, syna Beora;
wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy;
4 wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże,
który ogląda widzenie Wszechmocnego,
który pada, a oczy mu się otwierają.

Może mało skromnie powiedziane, no ale w końcu prawda.

5 Jakubie, jakże piękne są twoje namioty,
mieszkania twoje, Izraelu!

Namioty są piękne? To co oni, pawimi piórkami je sobie ozdabiali?

A w sumie to całkiem możliwe, że Izraelici mieli na swoich namiotach różne ozdoby - w końcu sporo dóbr im się udało z tego Egiptu wynieść.

6 Jak szerokie doliny potoków,
jak ogrody nad brzegiem strumieni
lub jak aloes, który Pan sadził,
i jak cedry nad wodami.

Wydaje mi się, że to porównanie tyczy się owych namiotów - że to one są jak doliny i ogrody.

7 Płynie woda z jego wiader,
a zasiew jego ma wilgoć obfitą;
król jego wiele mocniejszy niż Agag,
królestwo jego w górę wyniesione.

Ten fragment z wiadrami i zasiewem jest zastanawiający, bo przecież na pustyni Żydzi jedli tylko mannę i nic nie siali. No, ale może Balaam opisywał przyszłość...

A co do króla, to też dziwna rzecz. Przecież Izraelici nie mieli wówczas króla - Mojżesz nim nie był. No, chyba że królem jest Bóg, albo mowa jest o jakimś przyszłym królu.

8 A Bóg, który z Egiptu go wywiódł,
jest dla niego jak rogi bawołu.
On wyniszczy narody, co go uciskają,
zmiażdży ich kości -
zdruzgoce swoimi strzałami.

Znowu porównanie z tym bawołem, tym razem wyjaśnione - Bóg jest jak rogi bawołu, gdyż ich broni.

9 Położył się, jak lew się przyczaił
lub niby lwica. Kto się odważy go zbudzić?

W sensie Izrael się przyczaił chyba. Bo raczej nie Bóg.

Błogosławieni niech będą, którzy błogosławią ciebie,
a przeklęci, którzy ciebie przeklinają». 

10 Wtedy rozgniewał się Balak na Balaama, a klasnąwszy w dłonie rzekł do Balaama: «Wezwałem cię tu, byś przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty ich nawet trzykrotnie błogosławiłeś. 11 Uciekaj teraz czym prędzej do domu; obiecałem ci wprawdzie sowitą nagrodę, lecz oto Pan ciebie jej pozbawił».

No ale trzeba przyznać, że ten Balak był całkiem w porządku. Wypędził tylko Balaama, a przecież mógł zabić. I nawet się usprawiedliwia, dlaczego nie dał nagrody, choć to jest rzecz oczywista, że skoro Balaam nie dotrzymał swojej części umowy, to nie dotrzyma też jej Balak.

12 Balaam odpowiedział Balakowi: «Czyż nie powiedziałem wyraźnie posłańcom, których do mnie wysłałeś: 13 Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieści, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana i czynić samowolnie czy to źle, czy też dobrze. Co Pan mówi, to tylko oznajmię. 14 Dobrze więc, wrócę teraz do mojego ludu, lecz zbliż się jeszcze, bo chcę ci oznajmić, co lud ten kiedyś uczyni twojemu ludowi».

W sumie mógłby już sobie dać z tym spokój i Balaka nie dołować całkowicie...

15 I wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: 

«Wyrocznia Balaama, syna Beora;
wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy;
16 wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże,
który ogląda widzenie Wszechmocnego,
a w wiedzy Najwyższego ma udział,
który pada, a oczy mu się otwierają.

On zawsze musi tak soczyście siebie opisywać?

17 Widzę go, lecz jeszcze nie teraz,
dostrzegam go, ale nie z bliska:
wschodzi Gwiazda z Jakuba,
a z Izraela podnosi się berło.
Ono to zmiażdży skronie Moabu,
a także czaszki wszystkich synów Seta.

Początkowo myślałem, że owa Gwiazda to następne wspomnienie o Chrystusie. No ale to się kupy nie trzyma za bardzo, bo Jezus przecież nie zmiażdżył żadnego Moabu.

W Wikipedii znalazłem informację, że Moabici podbici zostali przez Dawida. Pewnie w następnych księgach będzie o tym mowa. Owa Gwiazda nie jest więc Mesjaszem, ale Dawidem. Swoją drogą kojarzy się nawet, bo istnieje przecież znak gwiazdy Dawida.

18 Stanie się Edom podbitą krainą,
<Seir też będzie podbitą krainą>.
A Izrael urośnie w potęgę.
19 Zapanuje Jakub nad nieprzyjacielem
i zbiegów z Seiru wyniszczy». 

20 Dostrzegł następnie Amalekitów i wygłosił swą przepowiednię, mówiąc:
«Amalek jest pierwszym pośród narodów,
lecz przeznaczony jest na wieczną zagładę». 

21 Ujrzał Kenitów i wygłosił swoje proroctwo, mówiąc: 

«Mocne jest twoje mieszkanie
i na skale zbudowane twe gniazdo;
22 lecz i ono jest przeznaczone na zgubę,
wtedy gdy Aszszur cię weźmie w niewolę». 

23 I głosił dalej swoje pouczenie, mówiąc: 

«Biada! Któż się ostoi,
kiedy Bóg to uczyni?
24 Przybędą bowiem okręty Kittim,
pognębią Aszszur, pognębią też Eber,
ale i oni przepadną na zawsze».

Hm, no to mało zachęcające to proroctwo. Ale i jednocześnie zastanawiające - więc Bóg już od tak dawna planował zniszczyć pewne narody? Nie powinien raczej dać im szansy na poprawę?

No, chyba że narody te faktycznie od dawna czyniły dużo zła...

 25 Wtedy podniósł się Balaam i odszedł do swojej ojczyzny, również i Balak odszedł swoją drogą.

No i na tym kończy się dzisiejszy rozdział. Trzeba przyznać, że należy się Balakowi szacunek za to, że nie zrobił krzywdy Balaamowi po tych wszystkich słowach. A może po prostu mam w głowie jakieś niewłaściwe stereotypy odnośnie starożytnych królów?